یا مهدی...

السلام علیک یا ربیع الانام و نضره الایام

دلتنگم...

دلتنگ شما...
نمی دانم...
پر از تلاطم شده ام...
پر از تلاطم حس های مبهم ، حس هایی که خودم هم نمی دانم چیست...
اما ، دوست دارم اینگونه باشم ، دوست دارم دلم متلاطم باشد ، مثل دریا...
خسته شده ام ، نه از دنیا ، نه از دیگران ، از خودم...
از خودم که نمی دانم از زندگی چه می خواهم ، به کجا می خواهم بروم ، به چه می خواهم برسم...
این روز ها  با خودم می جنگم ، مانده ام ناراحت باشم یا خوشحال...
ناراحت از این که از تو دورم...
یا خوشحال از اینکه این روز ها دلم بیشتر بهانه ی تورا می گیرد...
.
بهترین لحظات عمرم لحظاتی است که با تو حرف میزنم ؛ چون خوب می دانم اگر گوشه ی دلم یادی از توست ، تو حتماً به یاد من هستی...
.
بیا و لطفی کن ...
اگر خدای نکرده دست تو را رها کردم، تو مرا نگه دار ، تو دست مرا رها نکن...
چون خوب می دانم اگر از تو فاصله بگیرم ، گم می شوم ، زمین می خورم...
پس نگذار بی تو بمانم.
حتی اگر قرار نیست به تو وصل شوم ، همیشه به یاد تو باشم ، به یاد تو نفس بزنم ، روز و شبم بیاد تو باشد.
چیزی دلم را آرام نمی کند ، جز بردن نامت...
یا مهدی...
یا مهدی...
یا مهدی...