شهید محمّد ابراهیم همّت:
حقیقت این است که هرچه بگوییم خسته شده ایم و بریده ایم
اسلام دست از سر ما برنمی دارد ما باید بمانیم و کاری را که می خواهیم انجام بدهیم!
همیشه باید مشغول یک کلمه باشیم و آن عشق است
اگر عاشقانه با کار پیش بیایی به طور قطع بریدن و عمل زدگی و خستگی برایت مفهومی پیدا نمی کند...
شهید محمّد ابراهیم همّت:
ما در قبال تمام کسانی که راه کج می روند مسئولیم!
حق نداریم با آن ها برخورد تند کنیم
از کجا معلوم ما در انحراف آنها نقش نداشته باشیم!!!
دوباره آمده ام...
خسته تر از همیشه...
بی پناه بی پناه...
فهمیده ام که هر کجا بروم سایه ی عظمت توست ، سایه ی بزرگی و کرامت توست...
و حال دوست دارم که بی قرار تو باشم ، این بی قراری برایم آرامش بخش تر است...
دیگر نمی خواهم از اینجا جایی بروم ، از درگاه معبودم ، از آسمان معشوقم...
چه واژه ی زیبایی است :"عشق"
دوست دارم عاشق باشم ، واز تو می خواهم کمکم کنی تا عاشق بمانم.
.
کاش اینقدر مرد بودم که به جای مخلوقات این دنیا فقط سرم برای تو خم می شد ،
مولای من "انت العزیز و انا الذلیل ، انت العظیم و انا الحقیر"
آری تو را شناخته ام که اکنون به درگاهت پناه آورده ام ، پرده پوشی و مهربانی ات را دیده ام ، فهمیده ام که اگر کسی قدمی سوی تو بر دارد او را غرق در دریا محبت خودت خواهی کرد.
مرا ببخش...
مرا ببخش از اینکه اینقدر توبه شکستن هایم زیاد شده است ، که حتی خودم هم توبه هایم را باور ندارم...
اما...
دوباره آمده ام ، این بار تو نگذار به چیزی غیر از خودت راضی شوم.
کمکم کن ، تا دلم را از هرچه غیر توست خالی کنم.
کمکم کن ، تا بچشم مزه ی با تو بودن را ...
بغض کرده بود. از بس گفته بودند: بچه ست؛ زخمی بشود آه و ناله می کند و عملیات را لو می دهد.؛ شاید هم حق داشتند. نه اروند با کسی شوخی داشت، نه عراقی ها. اگر عملیات لو می رفت، غواص ها - که فقط یک چاقو داشتند - قتل عام می شدند.فرمانده که بغضش را دید و اشتیاقش را، موافقت کرد... بغض کرده بود. توی گل و لای کنار اروند در ساحل فاو دراز کشیده بود. جفت پاهایش زودتر از خودش رفته بودند. یا کوسه برده بود یا خمپاره. دهانش را هم پر از گل کرده بود که عملیات را لو ندهد.
خداوند او را "حسن" نامیده بود...
جایی مثل مسجد یا امام زاده بود! نمیدانم. هوا مهآلود بود. بعد روشن شد، مثل دمیدن شفق. یک سید با شال سبز آمده بود به طرف مادر شهید و گفته بود: این هم پسر است، باجای مهری بر پشتش، نام امام را بر او بگذاریدکه زودتر از همه به سوی ما خواهد آمد. مه رفته بود ومرد هم رفته بود...
تنها طنین صدایی به یاد مانده بود: حسن...حسن...
دریکی از روزهای سرد اسفندماه سال1337کودکی متولد شد که از قبل قولش را خدا گرفته بود و خودش نام او را انتخاب کرده بود. با آمدنش روزهای سرد آن خانه، به گرم ترین روزهای سال تبدیل شد. او از همان آغاز کودکی روح و جانش با ملکوت وحی آشنا شده و با تربیت اسلامی والدین خود رشد یافت...
